Ψυχολογία και στεφανιαία νόσος

Πηγή:alithia.com.cy
Η επιθετικότητα, η φιλοδοξία, η κατάθλιψη, το άγχος στην εργασία, η ανασφάλεια και το αίσθημα κοινωνικής απομόνωσης αυξάνουν τη συχνότητα εμφάνισης στεφανιαίας νόσου και συχνά επηρεάζουν δυσμενώς την εξέλιξή της.
Η επίδραση των παραπάνω παραγόντων στο καρδιαγγειακό σύστημα γίνεται με άμεσους παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς αλλά και με έμμεσους τρόπους. Οι έμμεσες επιδράσεις επέρχονται από την υιοθέτηση ανθυγιεινών συνηθειών, όπως το κάπνισμα, το αλκοόλ, η έλλειψη ύπνου και η κακή διατροφή. Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την καθιστική ζωή και την έλλειψη άσκησης αυξάνουν τον κίνδυνο εμφράγματος.
Επιπλέον, το άγχος και η συναισθηματική καταπόνηση, τα οποία συσχετίζονται με την κατάθλιψη, αυξάνουν τον κίνδυνο εκδήλωσης οξέων στεφανιαίων συνδρόμων. Ειδικότερα, η κατάθλιψη είναι τριπλάσια στους στεφανιαίους ασθενείς σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό χωρίς στεφανιαία νόσο, ενώ η παρουσία της επιβαρύνει τη μετεμφραγματική πορεία των ασθενών.

Μια ιδιαίτερη μορφή κατάθλιψης, η απελπισία, έχει σχετιστεί με αυξημένο κίνδυνο αιφνίδιου θανάτου και εμφάνισης πρώιμης αθηροσκλήρωσης. Η επιθετικότητα, η ανταγωνιστικότητα και ο θυμός 2πλασιάζουν τον κίνδυνο στεφανιαίας νόσου, ενώ 5πλασιάζουν τον κίνδυνο επανεμφράγματος.



Εργασιακό άγχος
Ο εργασιακός μας χώρος επίσης επιδρά στη διαμόρφωση της ποιότητας ζωής και στην καλλιέργεια του επαγγελματικού άγχους. Το εργασιακό άγχος είναι η πιο γνωστή μορφή χρόνιου άγχους που συνδέεται με τη στεφανιαία νόσο. Ιδιαίτερα η ενασχόληση με εργασία που έχει υψηλές απαιτήσεις αλλά μικρό εύρος αποφάσεων και έλλειψη αναγνώρισης, μπορεί να αυξήσει έως και τέσσερις φορές τον κίνδυνο εμφάνισης θανατηφόρου καρδιοαγγειακού επεισοδίου.



Επίσης αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης στεφανιαίας νόσου διατρέχουν οι εργαζόμενοι σε επαγγέλματα υψηλών απαιτήσεων αλλά χαμηλών αμοιβών.
Οι ψυχοκοινωνικοί παράγοντες, πράγματι, προκαλούν σημαντική αύξηση της νοσηρότητας και της θνησιμότητας και επηρεάζουν δυσμενώς την πρόγνωση έπειτα από στεφανιαίο επεισόδιο. Αυτό καθιστά αναγκαία τη συνεχή ενημέρωση για την τήρηση υγιεινών συνηθειών. Ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί σε ομάδες όπως τρόφιμους γηροκομείων, κέντρων απεξάρτησης, με ψυχολογική υποστήριξη για την αποφυγή του αισθήματος κοινωνικής απομόνωσης. Τέλος, η επιστημονική κοινότητα θα μπορούσε να επιστήσει την προσοχή των μελών της ώστε ο καρδιοπαθής να αντιμετωπίζεται σαν μια ψυχοσωματική ολότητα.